Μετακομίσαμε !!! To blog είναι πλέον εδώ
Τα μερεμέτια βέβαια δεν τελειώνουν ποτέ.

ΑΝΤΙΔΟΤΟ ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΔΙΑΚΟΠΩΝ

Τελευταία Παρασκευή πριν από το άνοιγμα των σχολείων, σαν παιδάκι κι εγώ ανηφορίζω για Αθήνα. Μια τελευταία τζούρα από χαζολόγημα και ο δρόμος με φέρνει στο Μουσείο Φρυσίρα. Βλέπω έκθεση Σκουλάκη, δεν το πολυσκέφτομαι, μπαίνω μέσα, ρωτώ «έχει και τίποτα άλλο» «όχι», «δεν πειράζει» λέω και πληρώνω. Κάτι είχε πάρει το μάτι μου στην εφημερίδα, μια φωτογραφία με τη γουωρχολική σούπα στολισμένη με βανγκοκικά χρυσάνθεμα, ίσως και κάτι ακόμα. Δε μ’είχε τραβήξει η ιδέα, η αλήθεια είναι, αλλά η έκθεση είναι αναδρομική και ξεκινά από το 1958 (νομίζω), άρα έχει κι άλλα το μαγαζί. Στο δεύτερο όροφο δεν έχει σούπες, αρχίζω να νιώθω πιο άνετα- ένα τοπίο στη Μονμάρτρη με ατμόσφαιρα και χρωματάκια που μ’αρέσουν, μια αυτοπροσωπογραφία ολιγόχρωμη και φευγάτη, πορτρέτα με βλέμματα που σε καρφώνουν. Κάτι πάει να γίνει. Ζεσταίνομαι με τις πιο χαλαρές γραμμές, προσπερνώ όταν το σχέδιο είναι πιο αυστηρό και γεωμετρικό. Κολλάω στα τσαλακωμένα πρόσωπα, όπως μιας ηλικιωμένης ή ενός αυτοκινήτου σχεδόν ανθρώπινου, στη θερμή αμεσότητα μιας μαυρούλας, σε βλέμματα – πολλά βλέμματα πελώρια, που ξεχειλίζουν από συναίσθημα. Με ενδιαφέρον βλέπω και τα πολιτικοποιημένα του, σκηνές διαδηλώσεων από τη δεκαετία του 60 και τη δικτατορία- μάλλον ζωγραφισμένα από φωτογραφίες, όπως και πολλά απ’τα υπόλοιπα έργα-, που αν δεν έβλεπα τις χρονολογίες θα νόμιζα ότι είναι πιο πρόσφατες ζωγραφιές. Στη σειρά από τον κόσμο του ηλεκτρικού σιδηρόδρομου, κοιτώ και ξανακοιτώ τις μυστηριακές φωτογραφικές εικόνες από τις σκάλες στη Βικτώρια. Λίγο μετά συνεχίζω και στο δεύτερο κτίριο, εκεί με τις σούπες. Πιο εγκεφαλικά τα έργα, συνδυασμοί από γνωστά διάσημων (πχ μίξη Πόλοκ και Χόπερ ή ανακάτωμα από Βανγκόγκ) και πειραγμένες εμβληματικές εικόνες, όπως το δολάριο με το πορτρέτο του Νταλί- ίσως το μόνο έργο που μου άρεσε πραγματικά από αυτή τη μεταζωγραφική σειρά, που μου έβγαλε μια επιτηδευμένη ψύχρα και δε με τράβηξε να πιέσω το μυαλουδάκι μου για το τι ακριβώς ήθελε να σχολιάσει ο ζωγράφος.

Εξάλλου η πιο έντονη εμπειρία είχε προηγηθεί. Λίγο πριν, στο πρώτο κτίριο, έχω αφήσει για το τέλος τα βιογραφικά στοιχεία του Σκουλάκη. Διαβάζω για το καλλιτεχνικό του ξεκίνημα και τους πολιτικούς του αγώνες, το φευγιό στο εξωτερικό λόγω χούντας, και, σ’αυτό το σημείο, ανοίγει η πόρτα και με την άκρη του ματιού μου βλέπω να μπαίνει μια ψηλή φιγούρα με μπαστούνι, μαυροφορεμένη, επιβλητική. Με ζεστή φωνή χαιρετά τα παιδιά στο ταμείο κι εγώ νιώθω να κοκκινίζω, γιατί δεν μπορεί παρά να είναι ο ζωγράφος, και αισθάνομαι σαν ηδονοβλεψίας. Νιώθω άβολα γιατί οι ζωγραφιές του μου έχουν προκαλέσει συναισθήματα και νιώθω εκτεθειμένη. Και ένοχη, γιατί σε μισή ώρα έχω σαρώσει τον κόπο μιας ζωής και τον έχω κρίνει. Το βουλώνω από δέος και υποχωρώ από το χρέος μου ως θεατή να συμμετάσχω στο διάλογο με τον καλλιτέχνη. Αυτή, όμως, την ώρα με κατακλύζει ο σεβασμός, γιατί αυτός ο άνθρωπος έχει αγωνιστεί μέσα στην κοινωνία και έχει μοχθήσει για να φτιάξει την τέχνη του. Η απρόσμενη στιγμή συνάντησης καλλιτέχνη / κοινού / έργων / ζωής ήταν ένα δώρο αναλογισμού, από εκείνα που μου δίνουν ενέσεις αποστασιοποίησης από την καθημερινή ροή των πραγμάτων, που με κάνουν να βλέπω τον κόσμο γύρω μου και σε μια άλλη διάσταση, και προσδίδουν ακόμα και στην υποτιθέμενη μελαγχολία της επιστροφής από τις διακοπές ένα διαφορετικό, πιο ουσιαστικό νόημα.

ΝΤΙΜΠΟΥΚ, μια θεατρική παράσταση

1. Ολόκληρος ο Σαίξπηρ σε μία ώρα (0)
2. Το γάλα (7)
3. Festen (7,5)
4. Ντιμπούκ (8)
5. Δάφνης και Χλόη: Ένα ταξίδι αναψυχής (7,5)

Το ξεκίνημα της φετινής μου θεατρικής σεζόν ήταν το λιγότερο απογοητευτικό (αλήθεια πώς γίνεται η δροσερή παράσταση που θυμόμουν από κάποια, αρκετά μάλλον, χρόνια πριν να μετατρέπεται σε κάτι τόσο σαχλό και ανούσιο, ακόμα δεν μπορεί να το συλλάβει το πτωχό μου το μυαλό). Ευτυχώς η συνέχεια ήταν σαφέστατα ανεβασμένη. Προσπερνώ το πολυεκθειασμένο ‘Γάλα’, που ωραίο μεν αλλά δε με πήρε μαζί του (κάτι, κάπου, μια υπερβολή έγειρε την ισορροπία μου, αλλά δεν είναι της ώρας να το αναλύω) και στέκομαι στο Ντιμπούκ.

Παρασκευή απόγευμα βρεθήκαμε,λοιπόν,στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού χωρίς να το πολυσκεφτούμε (κάτι είχε πάρει τ’αφτί μας αλλά πολύ συγκεχυμένα). Ώρα έναρξης: 8.30, τιμή εισιτηρίου: 20 Ευρώ/10 φοιτητικό/15 για καθηγητές. Φάτσα στη σκηνή, μαύρο φόντο, τραπέζι δείπνου, ένα ζευγάρι νεαρών Εβραίων στην έναρξη του Σαμπάτ. Προσευχές, ψαλμοί και ερωτικά παιχνιδίσματα στήνουν το σκηνικό για την αφήγηση της Λέα και του Χανάν. Κλασική ιστορία μαυροφορεμένης αγάπης με τραγική κατάληξη. Ο Χανάν, που είναι σπουδαγμένος στα μυστικά της Καμπάλα, τραβά μια σύγχυση στο μυαλό του και έχει τσουβαλιάσει τον έρωτά του για τη Λέα, το Θείο, την παράβαση του θεϊκού κανόνα και την ανεύρεση της Αλήθειας σε ένα φιλοσοφικό αχταρμά που μάλλον θά’χε βρει λύση με λίγο σεξ. Φευ, όμως, από ευειδής ερωτοχτυπημένος, ο νέος μας μετατρέπεται από την απελπισία του σε πτώμα και από πτώμα σε Ντιμπούκ – τουτέστιν, σε χωρίς ανάπαυση νεκρό- και το πνεύμα του μπαίνει, έστω και καθυστερημένα, στο σώμα της καλής του, οι άλλοι προσπαθούν να τον ξορκίσουν, αυτός δε θέλει, αυτή δε θέλει, κι όταν δε θέλουν η νύφη κι ο γαμπρός κτλ κτλ.

Όλους τους ρόλους, που δεν είναι και λίγοι (εννιά, αν θυμάμαι καλά), τους παίζουν οι συμπαθέστατοι Δημήτρης Παπανικολάου και Δέσποινα Κούρτη). Πα μαλ, αν και σε συνδυασμό με το ότι οι αλλαγές γίνονται επί σκηνής, κάπου αποσυντονίστηκα. Από τους β’ ρόλους μ’άρεσε μούτσο η αλλαγή σε απολαυστικό πατέρα της Λέα, αλλά μου φάνηκε κάπως off ο συμμαθητής του Χανάν και η γιαγιά. Γενικά όμως δεν έχω παράπονο και, παρότι δεν υπήρχαν εξάρσεις, αξιοπρεπέστατους βρήκα τους δυο νεαρούς ηθοποιούς.

Λέα, έρωτας, αλήθεια. Για να βρεις τον Θεό πρέπει να βουτηχτείς στην απόλυτη αμαρτία. Ο Σατανάς είναι η άλλη όψη του Θεού. Για να βρεις τον έρωτα, κι όπου βλέπεις έρωτα γράψε αλήθεια και θεό (με μικρό ή κεφαλαίο), πρέπει να βουτηχτείς στο θάνατο και το σκοτάδι, αλλά τέλος πάντων ο Ορφέας βρίσκει την Ευρυδίκη του κι ευτυχώς που το στόρι κόβεται εδώ. Η γυναίκα σμίγει με τον άντρα, το μυαλό μέσα από τη μυστικιστική του κατάδυση βρίσκει τη θηλυκή του πλευρά και γίνεται Ένα και Όλον και Θεός, και πάει κι ο θάνατος κι όλα αυτά μαζί. Αυτόν τον αχταρμά κατάλαβα, πείτε μου κι εσείς, δεν ξέρω. Δε μου φαίνεται και πολύ αποκαλυπτικό το θέμα αλλά…

…Η παράσταση είχε στιγμές μαγικές. Βάλε (α) την υπέροχη κινησιολογία. Χορευτική σε πολλά σημεία, σχεδόν υπερφυσική σε άλλα (βλ. τη στιγμή της «ανύψωσης» της δαιμονισμένης Λέα). Τόσο στους μεταξύ τους συνδυασμούς όσο και ο καθένας ξεχωριστά (ιδίως η Κούρτη), ο τρόπος που κινούνταν έχτιζε την παραμυθένια ατμόσφαιρα της παράστασης. Βάλε και (β) τη μουσική της Σαββίνας Γιαννάτου και τη μουσική διδασκαλία της Γιαννάτου και το πώς τελικά απέδιδαν οι ηθοποιοί τα τραγούδια/ψαλμούς/ήχους και η μαγεία ολοκληρωνόταν. Μπορεί να μην τρελάθηκα με το κείμενο και κάποιες αδυναμιούλες να υπήρχαν, πάντως εκείνο το βράδυ απόλαυσα θέατρο. Μάλλον θα πρέπει να ευχαριστήσω γι’αυτό τον κύριο Χατζάκη.

Η μουσική στο επίκεντρο χωρίς όμως αποκλειστικότητα

Η ανάγκη εξωτερίκευσης απόψεων για κάποιες μουσικές, που δεν χαίρουν ιδιαίτερης προβολής, είναι το πρωτογενές κίνητρο για το ξεκίνημα αυτού του blog. Για να γίνω πιο σαφής, μπάντες όπως π.χ Boards Of Canada, Four Tet, Squarepusher, Rachels, σίγουρα θα μας απασχολήσουν στη πορεία. Αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι θα μένουν εκτός & μπάντες γνωστότερες.

Έλα όμως που τα ενδιαφέροντα δεν εμπίπτουν μόνο στην μουσική, οπότε δεν θα αντισταθώ στον πειρασμό, θα ανοιχτώ & σε άλλες ενότητες κυρίως πολιτιστικές, όπως, κινηματογράφος, θέατρο, βιβλία ακόμη & περιβαλλοντικά θέματα, birdwatching & βλέπουμε, ανάλογα με το διαθέσιμο χρόνο. Δεν αποκλείω – μάλλον το πιθανότερο είναι αυτό - το blog πολύ σύντομα να αποκτήσει ξαδέρφια, αν αποδειχτεί ότι τα θέματα που αναπτύσσονται παρά είναι ετερόκλητα για ένα & μόνο blog !!

Καλή χρονιά

Yo La Tengo

Yo La Tengo : “The Sounds Of The Sounds Of Science” & “Summer Sun“

Για λόγους αδιευκρίνιστους, άργησα πολύ να ακούσω τα δύο αυτά τελευταία άλμπουμ των Yo La Tengo, του 2002 & 2003 αντίστοιχα & ομολογώ ότι για μια ακόμη φορά μένω εκστασιασμένος. Οι Yo La Tengo θεωρώ ότι είναι ένα από τα σημαντικότερα γκρουπ αυτού που λέμε εναλλακτική ροκ σκηνή , αν & ο περιορισμός σε αυτή την μουσική κατηγοριοποίηση τους αδικεί. Παραμένουν εξαιρετικά συνεπείς στην μουσική τους ασυνέπεια, συνεχίζοντας να αποφεύγουν την τυποποίηση του ήχου τους. Θαυμάζω τις μπάντες – καλλιτέχνες που δεν στέκονται σε μια πετυχημένη, κατακτημένη μουσική μανιέρα, αλλά μη λογαριάζοντας τίμημα, τηρούν ένα βασικό συστατικό της τέχνης, που είναι η συνεχής αναζήτηση νέων δρόμων.
Το The Sounds Of The Sounds Of Science, είναι ένα άλμπουμ instrumental, αρκετά πειραματικό, οι συνθέσεις είναι σαν ηχοτοπία, μεγάλες σε διάρκεια (από 7 έως 13 λεπτά), υποβλητικές, ταξιδιάρικες, με δόσεις πειραματισμού & στριφνάδας, συνήθως γαλήνιες αλλά κάποτε & αιχμηρές. Η αίσθηση που επικρατεί είναι γλυκές, ονειρικές μελωδίες που χαϊδεύουν αλλά & κρατάνε σε εγρήγορση τον ακροατή, καθώς δεν είναι καθόλου προβλέψιμες. Φερ’ειπείν στο υπέροχο κομμάτι που ανοίγει το άλμπουμ, Sea Urchins, καταπληκτική είναι η αλλαγή κάπου στην μέση του κομματιού, που το χωρίζει σε δύο ενότητες εξίσου όμορφες. Κάπως αντίστοιχα εκτυλίσσεται & το επίσης υπέροχο Shrimp Stories, όπου τα κρουστά γίνονται σταδιακά κυρίαρχα. Το άλμπουμ έχει μια θεματική ενότητα που παραπέμπει στην θαλάσσια ζωή & πράγματι υπάρχει αυτή η υγρή, υποθαλάσσια αίσθηση. Χαρακτηριστικοί οι τίτλοι, όπως Sea Urchins & Shrimp Stories που προανέφερα, How Some Jellyfish Are Born, The Love Life of the Octopus, The Sea Horse κ.λπ - Δεν είναι τυχαία αυτή η προσπάθεια καθώς οι συνθέσεις αποτέλεσαν συνοδεία σε ντοκυμαντέρ για την υποθαλάσσια ζωή, του Γάλλου Jean Painleve, το 2001. Αργότερα τα μετουσίωσαν σε ένα αυτόνομο άλμπουμ.
Το Summer Sun είναι ένα πιο προβλέψιμο άλμπουμ, συνεχίζει εκεί που σταμάτησε το προηγούμενο And Then Nothing Turned Inside Out & είναι εξίσου υπέροχο με αυτό. Οι συνθέσεις είναι σαν συνεχής εκμυστήρευση, με έναν άκρως υποβλητικό & συχνά όμορφα υπνωτικό τρόπο. Αρκετές φορές επιταχύνουν γίνονται πιο ρυθμικοί, με κορυφαίες στιγμές τα συνεχόμενα Winter A-Go-Go & το αριστουργηματικό Moonrock Mambo, από τα πιο όμορφα τραγούδια που έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό με ένα συγκινητικό οργανικό γύρισμα, που δεν χορταίνω να ακούω. Σε καμία περίπτωση δεν γίνονται αιχμηροί, για πρώτη φορά, αντίθετα με ότι συνήθιζαν σε παλαιότερα άλμπουμ τους, όπου & μοίραζαν τα τραγούδια τους, κάτι που ωστόσο δεν αφαιρεί σε τίποτε από την μαγεία του άλμπουμ, το αντίθετο μάλιστα. Σε αρκετά τραγούδια υπάρχουν περίεργες προσμείξεις που απογειώνουν κάποια τραγούδια, όπως στο Georgia Vs. Yo la Tengo, ή στο Nothing But You and Me.
Οι Yo La Tengo φαίνεται ότι προσπαθούν & καταφέρνουν άνετα, να δημιουργήσουν ευρηματικές ποπ – με την ευρεία έννοια – συνθέσεις, με όσο γίνεται λιγότερο κραυγαλέο τρόπο. Εκλεπτυσμένη, minimal, απογυμνωμένη αισθητική, που όμως περιλαμβάνει πλήθος πειραματικών ψηγμάτων. Οδηγούν την μελωδία στα απαραίτητα συστατικά της με μοναδικά ελκυστικό τρόπο. Απορεί κανείς γιατί συμπεριλάβανε την πολύ προβλέψιμη διασκευή στο Take Care, του Alex Chilton, μέσα στην πληθώρα καταπληκτικών δικών τους κομματιών.
Μια & αυτό το άρθρο εξελίχτηκε σε διθυραμβικό κρεσέντο για τους Yo La Tengo, παραθέτω τα κατά την γνώμη μου κορυφαία άλμπουμ του γκρουπ στην πολυετή πορεία τους :
Το αριστούργημα I Can Hear The Heart Beating As One, που σηματοδότησε τον εμπλουτισμό του ύφους τους με πολλά νέα στοιχεία.
Το Painful & το May I Sing With Me τα οποία περιλαμβάνουν μερικά από τα πιο δυνατά κιθαριστικά κομμάτια τους, σαν επιτομή της πρώτης περιόδου τους.
Τα δύο άλμπουμ που υπάρχουν σε αυτό το κείμενο, καθώς & το And Then Nothing Turned Inside Out - αριστουργηματικά υπνωτικό - που επίσης αναφέρθηκε.
To Genius + Love=Yo La Tengo το οποίο είναι ένα διπλό CD με ανέκδοτα, b-sides, εναλλακτικές εκτελέσεις κ.λπ, απολαυστικό άλμπουμ, αποδεικνύει το αστείρευτο της έμπνευσης της μπάντας, καθώς με αυτά & με αυτά δεν υστερεί σε τίποτα από τα κανονικά τους άλμπουμ.
Και μόνο ενδεικτικά μερικά από τα πάμπολλα καταπληκτικά τους τραγούδια :
Big Sky, εκπληκτική διασκευή στο τραγούδι των Kinκs – βασική επιρροή του γκρουπ άλλωστε.
Sudden Organ, απίστευτο όργανο, υποβλητική, παρακλητική ατμόσφαιρα.
From A Motel 6, Some Kinda Fatigue – και τα δύο με υπέροχες κιθάρες.
Tom Courtenay – κιθαριστικό ποπ διαμάντι.
The Evil That Men Do (Εντάξει η μικρή ορχηστρική εκδοχή & για τον κρυστάλλινο ήχο της !! ), αλλά & το καταιγιστικό Orange Song.
Demons , υπέροχη υποβλητική μελωδία με γυναικεία φωνητικά & ατμοσφαιρική κιθάρα από την Tara Key.
Yellow Sarong, ποπ κομψοτέχνημα από το άνισο Fakebook.
Be Thankful For What You Get & No Return καταπληκτικές διασκευές & οι δύο, – η πρώτη ανώτερη κατά την γνώμη μου από την αντίστοιχη των Massive Attack – που υπάρχει στο πολύ καλό Mini album Little Honda.