Yo La Tengo

Yo La Tengo : “The Sounds Of The Sounds Of Science” & “Summer Sun“

Για λόγους αδιευκρίνιστους, άργησα πολύ να ακούσω τα δύο αυτά τελευταία άλμπουμ των Yo La Tengo, του 2002 & 2003 αντίστοιχα & ομολογώ ότι για μια ακόμη φορά μένω εκστασιασμένος. Οι Yo La Tengo θεωρώ ότι είναι ένα από τα σημαντικότερα γκρουπ αυτού που λέμε εναλλακτική ροκ σκηνή , αν & ο περιορισμός σε αυτή την μουσική κατηγοριοποίηση τους αδικεί. Παραμένουν εξαιρετικά συνεπείς στην μουσική τους ασυνέπεια, συνεχίζοντας να αποφεύγουν την τυποποίηση του ήχου τους. Θαυμάζω τις μπάντες – καλλιτέχνες που δεν στέκονται σε μια πετυχημένη, κατακτημένη μουσική μανιέρα, αλλά μη λογαριάζοντας τίμημα, τηρούν ένα βασικό συστατικό της τέχνης, που είναι η συνεχής αναζήτηση νέων δρόμων.
Το The Sounds Of The Sounds Of Science, είναι ένα άλμπουμ instrumental, αρκετά πειραματικό, οι συνθέσεις είναι σαν ηχοτοπία, μεγάλες σε διάρκεια (από 7 έως 13 λεπτά), υποβλητικές, ταξιδιάρικες, με δόσεις πειραματισμού & στριφνάδας, συνήθως γαλήνιες αλλά κάποτε & αιχμηρές. Η αίσθηση που επικρατεί είναι γλυκές, ονειρικές μελωδίες που χαϊδεύουν αλλά & κρατάνε σε εγρήγορση τον ακροατή, καθώς δεν είναι καθόλου προβλέψιμες. Φερ’ειπείν στο υπέροχο κομμάτι που ανοίγει το άλμπουμ, Sea Urchins, καταπληκτική είναι η αλλαγή κάπου στην μέση του κομματιού, που το χωρίζει σε δύο ενότητες εξίσου όμορφες. Κάπως αντίστοιχα εκτυλίσσεται & το επίσης υπέροχο Shrimp Stories, όπου τα κρουστά γίνονται σταδιακά κυρίαρχα. Το άλμπουμ έχει μια θεματική ενότητα που παραπέμπει στην θαλάσσια ζωή & πράγματι υπάρχει αυτή η υγρή, υποθαλάσσια αίσθηση. Χαρακτηριστικοί οι τίτλοι, όπως Sea Urchins & Shrimp Stories που προανέφερα, How Some Jellyfish Are Born, The Love Life of the Octopus, The Sea Horse κ.λπ - Δεν είναι τυχαία αυτή η προσπάθεια καθώς οι συνθέσεις αποτέλεσαν συνοδεία σε ντοκυμαντέρ για την υποθαλάσσια ζωή, του Γάλλου Jean Painleve, το 2001. Αργότερα τα μετουσίωσαν σε ένα αυτόνομο άλμπουμ.
Το Summer Sun είναι ένα πιο προβλέψιμο άλμπουμ, συνεχίζει εκεί που σταμάτησε το προηγούμενο And Then Nothing Turned Inside Out & είναι εξίσου υπέροχο με αυτό. Οι συνθέσεις είναι σαν συνεχής εκμυστήρευση, με έναν άκρως υποβλητικό & συχνά όμορφα υπνωτικό τρόπο. Αρκετές φορές επιταχύνουν γίνονται πιο ρυθμικοί, με κορυφαίες στιγμές τα συνεχόμενα Winter A-Go-Go & το αριστουργηματικό Moonrock Mambo, από τα πιο όμορφα τραγούδια που έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό με ένα συγκινητικό οργανικό γύρισμα, που δεν χορταίνω να ακούω. Σε καμία περίπτωση δεν γίνονται αιχμηροί, για πρώτη φορά, αντίθετα με ότι συνήθιζαν σε παλαιότερα άλμπουμ τους, όπου & μοίραζαν τα τραγούδια τους, κάτι που ωστόσο δεν αφαιρεί σε τίποτε από την μαγεία του άλμπουμ, το αντίθετο μάλιστα. Σε αρκετά τραγούδια υπάρχουν περίεργες προσμείξεις που απογειώνουν κάποια τραγούδια, όπως στο Georgia Vs. Yo la Tengo, ή στο Nothing But You and Me.
Οι Yo La Tengo φαίνεται ότι προσπαθούν & καταφέρνουν άνετα, να δημιουργήσουν ευρηματικές ποπ – με την ευρεία έννοια – συνθέσεις, με όσο γίνεται λιγότερο κραυγαλέο τρόπο. Εκλεπτυσμένη, minimal, απογυμνωμένη αισθητική, που όμως περιλαμβάνει πλήθος πειραματικών ψηγμάτων. Οδηγούν την μελωδία στα απαραίτητα συστατικά της με μοναδικά ελκυστικό τρόπο. Απορεί κανείς γιατί συμπεριλάβανε την πολύ προβλέψιμη διασκευή στο Take Care, του Alex Chilton, μέσα στην πληθώρα καταπληκτικών δικών τους κομματιών.
Μια & αυτό το άρθρο εξελίχτηκε σε διθυραμβικό κρεσέντο για τους Yo La Tengo, παραθέτω τα κατά την γνώμη μου κορυφαία άλμπουμ του γκρουπ στην πολυετή πορεία τους :
Το αριστούργημα I Can Hear The Heart Beating As One, που σηματοδότησε τον εμπλουτισμό του ύφους τους με πολλά νέα στοιχεία.
Το Painful & το May I Sing With Me τα οποία περιλαμβάνουν μερικά από τα πιο δυνατά κιθαριστικά κομμάτια τους, σαν επιτομή της πρώτης περιόδου τους.
Τα δύο άλμπουμ που υπάρχουν σε αυτό το κείμενο, καθώς & το And Then Nothing Turned Inside Out - αριστουργηματικά υπνωτικό - που επίσης αναφέρθηκε.
To Genius + Love=Yo La Tengo το οποίο είναι ένα διπλό CD με ανέκδοτα, b-sides, εναλλακτικές εκτελέσεις κ.λπ, απολαυστικό άλμπουμ, αποδεικνύει το αστείρευτο της έμπνευσης της μπάντας, καθώς με αυτά & με αυτά δεν υστερεί σε τίποτα από τα κανονικά τους άλμπουμ.
Και μόνο ενδεικτικά μερικά από τα πάμπολλα καταπληκτικά τους τραγούδια :
Big Sky, εκπληκτική διασκευή στο τραγούδι των Kinκs – βασική επιρροή του γκρουπ άλλωστε.
Sudden Organ, απίστευτο όργανο, υποβλητική, παρακλητική ατμόσφαιρα.
From A Motel 6, Some Kinda Fatigue – και τα δύο με υπέροχες κιθάρες.
Tom Courtenay – κιθαριστικό ποπ διαμάντι.
The Evil That Men Do (Εντάξει η μικρή ορχηστρική εκδοχή & για τον κρυστάλλινο ήχο της !! ), αλλά & το καταιγιστικό Orange Song.
Demons , υπέροχη υποβλητική μελωδία με γυναικεία φωνητικά & ατμοσφαιρική κιθάρα από την Tara Key.
Yellow Sarong, ποπ κομψοτέχνημα από το άνισο Fakebook.
Be Thankful For What You Get & No Return καταπληκτικές διασκευές & οι δύο, – η πρώτη ανώτερη κατά την γνώμη μου από την αντίστοιχη των Massive Attack – που υπάρχει στο πολύ καλό Mini album Little Honda.